Dwadzieścia pięć minut. Czy czterogodzinna podróż była warta 25-minutowej degustacji?

To był ostatni dzień tygodniowej wizyty w moim kraju rodzinnym, Kalifornia . Następnego dnia o godzinie 17 wrócę do Wielkiego Jabłka.

Pomysł pociągu, dwóch autobusów i Ubera, kiedy już przyjechałem Napa , wszystko na krótką degustację wina w czyimś domu, było zniechęcające. Ale członek Dwór Mistrzów Sommelierów pomogła mi zorganizować to spotkanie, więc poszedłem.

Andrea Robinson, stwardnienie rozsiane, powitała mnie z ogromną, zaraźliwą energią. Zajrzałem za nią i zauważyłem łuk sześciu win na jej stole.

Po tym jak szybko przedstawiliśmy się, Andrea zapytała, co mnie tu sprowadziło.

Przerwałem. Czułem, że narzekam, gdybym powiedział, że wiele moich e-maili i telefonów do Mistrzów Sommelierów w Nowym Jorku pozostało bez odpowiedzi. Dostęp do Master Sommelier był jednak konieczny, aby mieć pewność, że będę mógł oceniać wina na poziomie wymaganym przez Trybunał do uzyskania certyfikatów Advanced i Master.

Jak każdy może zostać sommelierem

Brałem udział w niezliczonych grupach degustacyjnych. Często jednak dochodziło do wielkiego konfliktu: czy kwaśne średnie plus czy wysokie? Czy ciało jest średnie plus czy pełne? Czy owoc jest pieczony czy dżemowy? Czy jaśniejszy owoc może wskazywać na rocznik lub klimat?

Suma tych subtelnych rozróżnień nie tylko buduje profil wina, ale pomaga mi jako osobie sommelier pracując na podłodze, zrób rekomendację dla gościa.

Odłożyłem myśli na bok i powiedziałem: „Naprawdę chciałbym popracować nad deskryptorami podniebienia i wywołaniami struktury”.

- Świetnie - powiedziała. „Wspaniale jest też widzieć kolorową kobietę”.

Następnie odtworzyliśmy warunki części ustnej egzaminu. Wyrecytowała instrukcje, włączyłem nagrywanie na telefonie i wyszedłem. Wino nr 1: Mamy jasne białe wino o umiarkowanej koncentracji…

Kiedy Andrea ujawniła to, czego próbowałem, jej krytyka była rozważna i wrażliwa. Jeśli zrobiłem błędne stwierdzenie, wyciągnęła butelkę odmiany, którą nazwałem, i porównaliśmy te dwie rzeczy. Kiedy moje deskryptory były niejasne, szperała w poszukiwaniu odpowiedników żywności, abym mógł uzupełnić swoje słownictwo. Oferowała tak bezpieczną przestrzeń do zwiedzania, którą delektowałem się każdą minutą.

W tym momencie byłam wdzięczna. Zdałem sobie sprawę, że każda okazja do mentoringu jest warta poszukiwania.

Kiedy wychodziłem, Andrea mocno mnie przytuliła i powiedziała nonszalancko: „Jeśli kiedykolwiek przyjedziesz do Napa na żniwa i będziesz potrzebować miejsca na nocleg, mamy do dyspozycji pensjonat. Bez opłat.'

Spojrzałem na nią sceptycznie, a ona grzecznie przerwała: „Nie, naprawdę, mam to na myśli”.