Grusze Bradford to drzewa, których ludzie uwielbiają nienawidzić. Te kwitnące drzewa, znane ze swoich dziwnie pachnących kwiatów, są w wielu miejscach oznaką wiosny — ale to nie znaczy, że są witani z uśmiechniętymi twarzami. Inwazyjność Gruszki Bradforda stało się tak źle, jak w hrabstwie Kentucky oferując bezpłatne alternatywne drzewo każdemu, kto wycina Bradforda na swoim podwórku. Wiele lat temu postanowiłem zignorować pogłoski o tej niesławnej odmianie gruszki Callery i mimo wszystko ją posadzić, bo uważam, że każda roślina zasługuje na szansę. Poza tym, jak piękne są te białe kwiaty? Oto, czego się nauczyłem.

Zdjęcie dzięki uprzejmości Adobe Stock. Zdjęcie dzięki uprzejmości Adobe Stock.

Historia i problemy gruszy Bradford

Gruszka Bradford została wprowadzona w połowie lat 60. XX wieku i wkrótce stała się najpopularniejszą odmianą gruszki kalifornijskiej ( Pyrus calleryana ). W rzeczywistości jest tak popularny, że społeczeństwo używa tych dwóch terminów zamiennie. Było to ulubione rozwiązanie zarówno architektów krajobrazu, jak i urbanistów. Wiosną drzewa były pokryte białymi kwiatami, ale można było się też doczekać pięknych jesiennych liści. Grusze Bradford rosły szybko, bez problemu znosiły każdą glebę, były odporne na szkodniki i choroby. Określano ją nawet jako jedną z najlepszych odmian drzew powstałych w XX wieku.

Na początku niedociągnięcia można było spisać na straty. Grusza Bradford miała być mała, ale ostatecznie urosła od 40 do 50 stóp wysokości. A kwiaty miały obrzydliwie słodki aromat, który unosił się w powietrzu, gdy drzewa sadzone były w grupach (powszechna praktyka w przypadku drzew ulicznych). Inne wady były trudniejsze do zignorowania. Grusze Bradford stanęły przed wyzwaniem strukturalnym, ponieważ z tej samej części pnia wyrastało kilka słabych gałęzi. Jeśli zimowa burza nie spowodowała zniszczenia drzewa, źle zaprojektowane gałęzie zrobiłyby to same. Drzewa dosłownie rozpadły się po 20 latach.

Największy ból stał się widoczny: grusze Bradford krzyżowały się z innymi kwitnącymi gruszami. Co gorsza, potomstwo powróciło do cech charakterystycznych gatunku, co oznaczało przebijające opony ciernie i agresywne zarośla, które wypierały rodzime rośliny.

Moje doświadczenie z gruszami Bradford

Jednym z rozwiązań problemów związanych z gruszami Bradford było użycie sterylnych odmian, które nie mogłyby się rozmnażać. Kupiłem jednego, Cleveland Select, który miał pionowy, kolumnowy kształt i zapewniał lepsze zachowanie. Poza tym nadal miała wspaniałe jesienne liście – mieszankę burgunda i żółci w połowie listopada, kiedy wszystko inne było już gotowe. Jeśli chodzi o kwiaty, posadziłam je za garażem, więc nigdy nie poczułam zapachu.

Jedno co zauważyłem to owoce. Po 10 jałowych latach moja bezowocna grusza nagle została matką. Jak się okazuje, sterylne drzewa mogą nadal produkować owoce, jeśli w pobliżu znajduje się zapylacz krzyżowy.

Werdykt: Chociaż sterylna wersja tego drzewa może nie upuszczać owoców ani nie wydzielać nieprzyjemnego zapachu, istnieje ryzyko, że nadal będzie zapylać krzyżowo. Oznacza to, że jej niepożądane geny mogą mieszać się z genami rodzimych gruszek, co może skutkować powstaniem nasion, które zamienią się w problematyczne rośliny.

Jeśli je posiadasz, rozważ jego wycięcie (jest dobrym drewnem na opał!) i zastąpienie go lepiej zachowanym, mniej problematycznym drzewem kwitnącym. Niektóre z moich ulubionych obejmują kwitnący dereń , świdośliwa , kwitnąca wiśnia i frędzle. Twoi sąsiedzi nie tylko podziękują Ci za oszczędzenie im smrodu gruszy Bradford, ale także pomożesz zachować zdrowsze siedliska rodzimych roślin.

Czy ta strona była pomocna?Dziekuję za odpowiedź!Powiedz nam dlaczego! Inne Prześlij