André Hugel, 11. pokolenie Alzacja Rodzina Hugel wines, zmarł w wieku 92 lat. Zgodnie z oświadczeniem wydanym przez jego rodzinę, zmarł w poniedziałek, 15 sierpnia, w wyniku komplikacji z Covid.

Rodzina produkuje wino w Riquewihr od 1639 roku, z około 75 akrów winnic, z których połowa to winnice grand cru, oraz inne winogrona kupowane od lokalnych partnerów winnic. Hugel urodził się 18 sierpnia 1929 r. i studiował winiarstwo w Beaune oraz Geisenheim przed powrotem do Alzacji, aby objąć rolę w biznesie. On i jego bracia uczestniczyli w kilku inicjatywach, które pomogły marce i regionowi osiągnąć większą rozpoznawalność. Na przykład to pod ich kierownictwem Famille Hugel zastosowała żółte i czerwone etykiety po tym, jak brat Jean studiował marketing i stwierdził, że połączenie to przyciągnie klientów.

Być może jednym z najbardziej trwałych osiągnięć braci było zdobycie uznania i ustanowienie standardów dla win Vendanges Tardives (późne zbiory) i Selections du Grains Nobles (zbotrytyzowane) w latach 80. XX wieku. Poprzednio, słodkie wina często przestrzegano niemieckich konwencji dotyczących etykietowania i niewiele było w zakresie kontroli jakości.

Ten etos regionalnej dumy i wysokich standardów wpłynął na dużą część pracy Hugela. Był na przykład zaciekłym orędownikiem najbardziej prestiżowych win rodzinnych, Schoelhammer i Grossi Laüe, co oznacza „najlepsze winnice” w dialekcie alzackim – języku w dużej mierze używanym, który został wyjęty spod prawa pod okupacją niemiecką.

Okupacja była tematem ogromnego zainteresowania Hugela, który pisał: Młodzież Alzacji i Wehrmachtu: Porozmawiajmy o tym, nawet jeśli to przeszkadza (Youth of Alsace and Wehrmacht: Porozmawiajmy o tym, nawet jeśli to przeszkadza; J. Do Bentzinger, 2004) i współautor kontynuacji, Między słodkimi frontami (Między dwoma frontami; Pierron, 2007). Obie książki opowiadają historie młodych alzackich mężczyzn, którzy zostali powołani do walki za Niemców podczas II wojny światowej. Po wojnie region powrócił do Francji, wtedy też można było wskrzesić i udoskonalić tradycje winiarskie stłumione w czasie okupacji.

Poznaj Grand Crus Alzacji

Pasja Hugela do jego lokalnej historii rozszerzyła się na niego, przyjmując role takie jak Wielki Mistrz Bractwo Saint-Etienne w 1985 roku. Jeden z Francja najstarsze gildie winiarskie, Le Confrérie organizuje zajęcia edukacyjne i degustacje, a także organizuje zagraniczne gildie. W jego bibliotece znajdują się butelki alzackiego wina z 1834 roku, co czyni go ważnym stewardem historii wina; stanowisko Wielkiego Mistrza jest nominacją na rok.

Od 1978 roku Hugel był prezesem Société d’Archéologie de Riquewihr, czyli Towarzystwa Archeologicznego Riquewihr, które zajmuje się renowacją zabytkowych budynków oraz archiwami dokumentów i artefaktów w mieście. Towarzystwo opublikowało biografię z 1992 roku pt Smakosz w Alzacji w XIX wieku (Smakosz w Alzacji w XIX wieku), którego Hugel był współautorem.

Od 1979 pełnił również funkcję prezesa Muzeum Winnic i Wina Alzacji , czy Muzeum Alzackich Winnic i Wina, które przechowuje zabytkowe narzędzia używane w winnicy i piwnicy.

Zainteresowanie Hugla sprawami miejskimi miało nie tylko wymiar historyczny: pełnił funkcję zastępcy burmistrza Riquewihr w latach 1989-1995, a następnie radnego miejskiego w latach 1995-2001.

Według oświadczenia rodziny, Hugel był aktywny w winnicy do samego końca, kiedy to 12 i 13 pokolenie rodziny przejęło stery. Marka ma tradycję, w której cała rodzina musiała uzgadniać jakość rocznika, aby wypuszczać butelki, więc Hugel byłby aktywnym uczestnikiem określania, co trafiło do butelek eksportowanych do ponad 100 krajów. Jego stratę głęboko odczuje jego rodzina, region i pijący alzackie wina na całym świecie.

Usługi pogrzebowe będą przeznaczone tylko dla najbliższej rodziny.