Mój alarm (iPhone) włącza się o 8 rano. Dziś, jak większość poranków, budzę się przy kojącym, wygodnym tonie kotwicy NPR. Słucham wiadomości z „szczytu godziny” i za pięć minut dowiaduję się wszystkiego, co dzieje się na Manhattanie i na świecie. Trzymam się każdego słowa i stwierdzam, że można bezpiecznie wyjść i rozpocząć dzień.

Najpierw idę na siłownię na godzinę tortur. Po spoceniu się w pocie muszę udać się na Union Square Greenmarket (jest środa), aby zaopatrzyć się w produkty na nowe pozycje w menu. Choć może to zabrzmieć banalnie, inspiruje mnie rynek. Wszyscy ci ciężko pracujący wieśniacy, którzy pracują na roli, znajdują się w środku tego całego szaleństwa - wyobrażam sobie, że nie mogą się doczekać, kiedy wyjdą stąd piekło pod koniec dnia.

Zatrzymuję się na stoisku, na którym znajdują się najpiękniejsze, delikatne zieleniny kwitnące kolorowymi kwiatami. Ale przy cenie 12 dolarów za funt jest to trochę zaporowe. Sałatka za 30 dolarów nie wygląda dobrze na The Lion or Crown, więc idę dalej. Następna budka ma wspaniały mesclun, który podnoszę rękami i od razu jestem wrzeszczony przez sprzedawcę. Mówi mi jasno, że jest prany i organiczny, a teraz nie może sprzedać niczego, czego dotknąłem. Udaje mi się znaleźć trochę puntarelle i kiełków i udać się do The Lion, aby je wypróbować.

Tak się składa, że ​​w niedzielę jest Wielkanoc i razem z zespołem omawiamy menu dnia, na przykład ragu z jagnięciny, które podajemy z pappardelle. Zbliża się moja rodzina, więc zrobię naprawdę oldschoolowy sos pomidorowy, tylko z czosnkiem, oliwą z oliwek i suszonym oregano. Prawdopodobnie zrobię to z rigatoni i zakończę z Parmigiano Reggiano.

Obiecałem sobie, że aby złagodzić stres związany z prowadzeniem dwóch restauracji, będę grał / ćwiczył na gitarze co najmniej godzinę dziennie. Gram od dziecka, a marzenie o rock'n'rollu szybko umiera. Przyjeżdżam do mojego mieszkania w Greenwich Village około 16:00 i gram jakieś gamy przez godzinę. Jest świetny do skupienia się i odciąga mój umysł od pracowitej nocy i wszystkich rzeczy, które mogą pójść nie tak podczas obsługi obiadowej.

Przyjeżdżam do The Lion o 18:00. Na stanowisku Garde Manger przygotowuję sobie absurdalnie dużą sałatkę z mieszanych sałat dla niemowląt z plastrami czerwonych pomarańczy i prażonymi orzechami nerkowca. Dodam hiszpańską oliwę z oliwek i trochę soku z pomarańczy. Jest tak pyszny i chrupiący, że nawet zapominam o jego wartościach odżywczych, dlatego jem zamiast specjalności wieprzowej terriny. Spotykam się z naszym dyrektorem winiarskim w The Lion, Jerusha Frost, i omawiamy menu i specjały dnia. Jerusha podaje sugestie dotyczące parowania win, które mogłyby działać dobrze i omawia wina z naszym personelem podczas spotkania.

Oglądam serwis przez chwilę, a potem ścigam się w górę miasta do Crown, na 81. ulicy Wschodniej, biorąc Vespę. Uwielbiam jeździć po Madison Avenue. Muszę się spotkać z Jasonem Hallem, naszym szefem kuchni, aby spróbować nowych potraw.

Ręcznie zwijany makaron trofie jest doskonały i udaje mi się nie zjeść całego talerza. Obserwuję tu serwis obiadowy przez kilka godzin i witam się z kilkoma lojalnymi klientami z Upper East Side. Dziś wieczorem nic nie idzie źle. Cóż, nie do końca nic. Chłopak wylał wodę na drogi zamszowy płaszcz kobiety. Zdarza się. Na szczęście tuż obok mamy wspaniałą pralnię chemiczną, która widziała to wiele razy i dokładnie wie, co robić. Proponuję, że kupię jej i jej przyjaciółce sernik w słoiku. Wracam Vespą do miasta, żeby sprawdzić, co się dzieje w The Lion. Wszystko jest w porządku, więc wracam do domu o 1 w nocy, żeby pograć na gitarze i odpocząć.

Ulubione piosenki i harmonizujące z nimi wina

1. „Sara Smile” Hall & Oates z Domaine du Comte Liger-Belair 2009 Clos du Château (Vosne-Romanée). Najwyższej jakości czerwony burgund z uwodzicielskiego rocznika, to wino trafia w każdy akord. Podobnie jak piosenka, nuci czarującą, zniuansowaną melodią.

dwa. „Superstar” Luthera Vandrossa z Domaine J.L. Chave 1990 Hermitage. To wzorcowe wino odzwierciedla piosenkę w złożonym splocie przypraw, dymu i charakteru.

3. „Sto dróg” Jamesa Ingrama z Vega Sicilia 1970 Unico (Ribera del Duero). Zarówno piosenka, jak i wino są uduchowione i złożone, stanowią mieszankę elementów jednoczących się z czasem.

John DeLucie jest szefem kuchni i właścicielem firmy Crown and The Lion w Nowym Jorku oraz autorem książki The Hunger: A Story of Food, Desire and Ambition (HarperCollins, 2009).