To ma sens, że niektóre z naszych nowych ulubionych alkoholi są produkowane na Środkowym Zachodzie Ameryki. W końcu to właśnie tam rośnie tak duża część zboża w kraju. Dlaczego więc nie destylować tego ziarna do whisky Kansas City lub ginu z najwyższej półki? Dokładnie to robi rosnący legion innowacyjnych destylarni w regionie - a nawet niektóre.

„Na Środkowym Zachodzie rośnie zainteresowanie rzemiosłem” - mówi Emily Vikre z Vikre Distillery w Duluth w stanie Minnesota. „Zaczęło się od piwa rzemieślniczego, teraz to też gorzelnie”.

Szczególnie uderzająca jest liczba doskonałych i różnorodnych alkoholi produkowanych w regionie, od żyta wielkiego pod marką OYO w Columbus w stanie Ohio po słynny gorzki Malört w Chicago i wiele innych. Poznaj ludzi stojących za czterema duchami ze Środkowego Zachodu, które zasługują na miejsce w Twoim kieliszku.

Jeff Wuslich i Adam Quirk z Cardinal Spirits / Zdjęcie Nathan Kirkman

Adam Quirk, współzałożyciel Cardinal Spirits, Bloomington, Indiana

Butelka: rum Tiki

„Trend rzemieślniczych alkoholi / koktajli rzemieślniczych zajął trochę czasu, zanim dotarł do Heartland” - mówi Adam Quirk. „Ale to zdecydowanie się udało”.

Quirk i partner biznesowy Jeff Wuslich robią wszystko, co w ich mocy, aby napędzać wciąż rozwijającą się rewolucję koktajlową w Indianie i poza nią, oferując szeroką gamę alkoholi, w tym Bramble, wódkę na bazie winogron o smaku czarnych malin i hibiskusa oraz Florę, malinę i kwiat czarnego bzu. , likier jaśminowo-hibiskusowy.

„Jeff i ja chcieliśmy zrobić coś własnymi rękami… wyjść zza komputera i stworzyć fizyczny produkt”. —Adam Quirk

Pochodzący z Indiany Quirk mieszkał przez kilka lat na Brooklynie w Nowym Jorku, gdzie był świadkiem rozkwitu rzemieślniczego przemysłu spirytusowego. W 2010 roku wrócił do Bloomington, gdzie spotkał się z Wuslichem.

„Jeff i ja chcieliśmy zrobić coś własnymi rękami” - mówi Quirk. „Chcieliśmy wyjść zza komputera i stworzyć fizyczny produkt”.

Zauważyli, że Bloomington nie posiada żadnych gorzelni rzemieślniczych. Po otwarciu obaj zamienili tę okazję rynkową w rzeczywistość Kardynał w lutym 2015.

Tiki Rum, trafnie nazwany ze względu na swój profil smakowo-owocowy, był jednym z najwcześniejszych produktów destylarni i został opracowany z myślą o koktajlach.

Barmanka Alyvia Cain / Zdjęcie: Nathan Kirkman

„Mamy tutaj bar i mamy dwóch naprawdę znakomitych barmanów, którzy robią wtorek Tiki w destylarni” - mówi Quirk. „Robili te wszystkie skomplikowane napoje tiki, ale z wódką i dżinem. Powiedzieliśmy: „Jeśli mamy to poważnie potraktować, będziemy potrzebować rumu” ”.

Natychmiast rozpoczęli pracę z Mattem Bochmanem, profesorem biochemii na Uniwersytecie Indiana i, jak opisuje Quirk, „szalonym maniakiem drożdży”. Bochman prowadzi również firmę Wild Pitch Yeast, która dostarcza dzikie odmiany do browarnictwa i innych branż. Wspólnie opracowali drożdże, które tworzą te funky owocowe smaki w rumie tiki.

„Olbrzymia ilość smaku pochodzi z drożdży podczas fermentacji” - mówi Quirk. „To tajemnica, którą chciałbym ujawnić więcej. Mielibyśmy bardziej interesujące duchy ”. Dodatkowy rum na półce to również dobra wiadomość dla miłośników koktajli Indiany.

„Ludzie lubią tu zabawy daiquiri” - mówi Quirk.

Brian Ellison Jason Veal of Deaths Door / Zdjęcie Nathan Kirkman

Brian Ellison, Death’s Door Spirits, Door County, Wisconsin

Butelka: Death’s Door Gin

Drzwi śmierci , jeden z pionierów ruchu rzemieślniczych alkoholi, po raz pierwszy wyprodukował swój flagowy gin w 2006 roku.

Destylarnia wywodzi się z eksperymentu mającego na celu przywrócenie rolnictwa na Washington Island w stanie Wisconsin, gdzie założyciel / dyrektor generalny Brian Ellison pracował jako konsultant ds. Rozwoju gospodarczego. Ellison współpracował z rolnikami i zachęcał ich do uprawy pszenicy.

„To mówi coś interesującego, kiedy Wielka Brytania jest trzecim co do wielkości rynkiem. Tutaj każdy chce mieć 100 whisky. Tam bary chcą mieć 100 ginów, a zawsze jest jeden z USA ” - Brian Ellison

Szukał sposobów zarabiania na uprawach. Pomysły, które rozważał Ellison, obejmowały kuwetę na bazie pszenicy (przelotny pomysł, ale twarde „nie”), chleb i wypieki. Piwo, Island Wheat, odniosło pewien sukces. Stamtąd zaczął badać alkohole na bazie pszenicy.

W 2006 r. Istniało bardzo niewiele gorzelni rzemieślniczych.

„W Stanach Zjednoczonych było wtedy 75 lub 80 destylarni” - mówi Ellison. „Nie było zbyt wielu ludzi do rozmowy”. Obecnie, według American Craft Spirits Association, jest ich ponad 1280.

Na początku zrobił wódkę. „W tamtym czasie był to kraj Gray Goose” - mówi Ellison.

Wkrótce potem Gin: „Po pierwsze, dużo jałowca rośnie dziko na Washington Island, więc pomyśleliśmy:„ Hej, oto kolejna uprawa, jaką możemy zebrać z wyspy ”- mówi. „I po drugie, mój ówczesny szef pił gin. Więc zrobiłem mu dżina ”.

Od tego czasu kategoria ginu eksplodowała i obecnie stanowi 75% sprzedaży firmy. W 2009 roku Ellison rzucił pracę u kochającego dżin szefa, aby na pełny etat kierować Death’s Door.

Zdjęcie: Nathan Kirkman

A teraz o tym jałowcu. Zwykle jałowiec nie jest hodowany, ale zbierany dziko. Jednak Death’s Door ma teraz dotację USDA na produkcję jałowca w USA.

„Współpracujemy z wieloma źródłami, w tym z Uniwersytetem Wisconsin i plantatorami żurawiny, aby sprawdzić, czy uda nam się stworzyć komercyjną uprawę [jałowca] specjalnie na gin” - mówi Ellison.

Gin Botanicals, odkodowany

Skupienie się lasera na ginie pomogło w zdobyciu międzynarodowego udziału w rynku.

„To coś ciekawego, kiedy Wielka Brytania jest trzecim co do wielkości rynkiem” - mówi Ellison. (Numery 1 i 2 to Wisconsin i Illinois.) „Tutaj każdy chce mieć 100 whisky. Tam bary chcą mieć 100 ginów, a zawsze jest jeden z USA. Staliśmy się wielkim amerykańskim dżinem ”.

Andy Rieger i Ryan Maybee / Zdjęcie: Nathan Kirkman

Ryan Maybee, J. Rieger & Co., Kansas City, Missouri

Butelka: whisky Kansas City

Ryan Maybee planował mieszać whisky, a nie robić to. Ale kiedy wieloletni barman otworzył Manifesto, przestrzeń w stylu szpakowatym pod hotelem Rieger w Kansas City w 2009 roku, był to początek wieloletniej podróży, która doprowadziła go do wyprodukowania „whisky z Kansas City” i nie tylko pod J. Rieger & Co . etykieta.

„Mieszkałem w Kansas City przez całe życie, a jednak nie miałem pojęcia, że ​​ta destylarnia istnieje. Whisky wyprodukowana w Kansas City? Powiedziałem: „Muszę to przynieść”. ”- Ryan Maybee

Kiedy pojawiła się restauracja na pierwszym piętrze hotelu, Maybee złożył ofertę na wakat, a także zaczął zgłębiać historię hotelu z 1915 roku. Zaskoczyło go odkrycie, że rodzina Riegerów zarządzała imperium whisky, które zniknęło podczas prohibicji.

„Mieszkałem w Kansas City przez całe życie, a mimo to nie miałem pojęcia, że ​​ta destylarnia istnieje” - mówi Maybee. „Whisky wyprodukowana w Kansas City? Powiedziałem: „Muszę to przynieść”.

Kiedy w 2010 roku otwarto restaurację The Rieger, doszło do kolejnego nieoczekiwanego wydarzenia. Andy Rieger, potomek założyciela hotelu Jacoba Riegera, zatrzymał się, aby życzyć Maybee szczęścia. „Powiedziałem:„ Zostańmy partnerem i przynieś destylarnię Twojej rodziny ”- mówi Maybee. Rieger, który mieszkał wówczas w Dallas i pracował w branży bankowości inwestycyjnej, początkowo nie był tym zainteresowany.

„Andy myślał, że zwariowałem, ale byłem śmiertelnie poważny” - mówi Maybee.

Pozostali w kontakcie, a trzy lata później Rieger rzucił pracę i przeniósł się do Kansas City, gdzie Maybee już zaczął budować markę.

Zdjęcie: Nathan Kirkman

Jak mówi Maybee, whisky w stylu Kansas City zawiera sherry jako część mieszanki. To praktyka, która sięga XIX wieku, kiedy trudno było znaleźć prostą whisky, a blendowanie było koniecznością. Jego whisky to mieszanka Bourbona, żyta i 10-letniej jasnej whisky kukurydzianej, pochodzącej z innych źródeł, ale zmieszanej w magazynie w Kansas City z niewielką ilością 15-letniej oloroso Sherry (około 2 procent końcowej mieszanki) .

Inne produkty z portfolio Rieger to Caffé Amaro, niezwykłe amaro przyrządzane z kawy i Midwestern Dry Gin, styl London Dry opracowany z myślą o barmanach i wyprodukowany we współpracy z legendą ginu Tomem Nicholem, dawniej z Tanqueray. Maybee pracuje również nad nową whisky z limitowanej edycji o nazwie Monogram, wykończoną w butelkach po sherry.

„Po drodze było wiele, wiele wyzwań” - mówi Maybee, ale „możliwość przywrócenia firmy, która zginęła na skutek prohibicji, jest fenomenalna”.

Joel i Emily Vikre / Zdjęcie: Nathan Kirkman

Emily Vikre, Vikre Distillery, Duluth, Minnesota

Butelka: Øvrevann Aquavit

„Kiedy mieszkasz w Duluth, wszystko skupia się wokół jeziora” - mówi Emily Vikre, współzałożycielka Duluth’s Destylarnia Vikre wraz z mężem (i gorzelnikiem) Joelem Vikre. Nawiązuje do Lake Superior, największego z Wielkich Jezior i inspiracji do uruchomienia destylarni.

Pochodząca z Duluth Vikre i jej mąż mieszkali przez kilka lat w Bostonie i pracowali na polach niezwiązanych z alkoholem. Ale podczas rodzinnej wizyty w domu nastąpiło objawienie.

„Ponieważ cała inspiracja pochodziła z jeziora, zaczęliśmy myśleć o poczuciu miejsca i próbować przekazać silne poczucie terroir we wszystkich naszych duchach”. - Emily Vikre

„Jezioro Superior ma najlepszą wodę na świecie” - mówi Vikre o swoich ówczesnych myślach. „Jest idealny do robienia alkoholi i piwa. Ktoś powinien założyć destylarnię w Duluth ”.

Niemal natychmiast para zdecydowała się być tym kimś. Dziewięć miesięcy i wiele badań później wrócili do rodzinnego miasta i w 2013 roku otworzyli destylarnię. Ich pierwszym produktem był gin.

„Ponieważ cała inspiracja pochodziła z jeziora, zaczęliśmy myśleć o poczuciu miejsca i staraliśmy się przekazać silne poczucie terroir we wszystkich naszych duszach” - mówi Vikre. Sosnowy charakter ginu przywodził na myśl dziewicze Northwoods z Minnesoty. Wkrótce pojawiły się trio ginów (tradycyjny jałowiec, drzewny cedr i świerk o smaku sosny), wytwarzane z dzikich roślin pochodzących z lasu.

Chociaż gin zyskał uznanie (Boreal Juniper Gin znalazł się na liście 100 najlepszych alkoholi dla entuzjastów wina w 2015 r.), Ovrevann Aquavit z tostowymi przyprawami jest prawdopodobnie najbardziej charakterystycznym trunkiem destylarni. To jeden z nielicznych aquavitów produkowanych w Ameryce Północnej. Ponownie składając hołd wodzie, nazwa po norwesku oznacza „górne jezioro”.

Zdjęcie: Nathan Kirkman

Aquavit, tradycyjny duch skandynawski, honoruje dziedzictwo Emily (ma podwójne obywatelstwo w Norwegii i USA) oraz pokolenia imigrantów z tego regionu, którzy osiedlili się w Minnesocie.

„Dorastałem z aquavitem, a moi rodzice mieli aquavit na uroczystościach świątecznych” - mówi Vikre.

Profil smakowy Øvrevann - kminek, kardamon, pieprz, skórka cytrusów - został zainspirowany skandynawskimi wypiekami. „Czerpią z niektórych świątecznych smaków chleba z mojego dzieciństwa” - mówi.

Następnie Vikres planują skupić się na whisky. Mają na celu włączenie zboża od lokalnych rolników, beczek wykonanych z drewna Minnesota i oczywiście wody jeziora Superior, od której wszystko się zaczęło.