Kiedy w marcu zeszłego roku Covid-19 najpierw pustoszył kraj, byliśmy bombardowani wezwaniami do „Ratuj restauracje!”

Po pierwsze, usłyszeliśmy błędne wiadomości, aby dostać ostatni posiłek lub kolejkę drinków przed zamknięciem. Potem były to nieustanne prośby o kupowanie posiłków na wynos, dostawę, a nawet rzeczy do spiżarni z naszych ulubionych miejsc, gdy zmieniali modele biznesowe, aby spróbować utrzymać się na powierzchni przez kryzys. Ludzie oddani całe artykuły załamać ręce etykę i praktyczność kart podarunkowych.

Wynik był taki, że jeśli chcieliśmy, aby nasze ulubione miejsca przetrwały pandemię, musieliśmy rozpocząć ostrzał, w przeciwnym razie gra się skończyła. Aplikacje do dostarczania zaczęły się nawet bawić, konfigurując fałszywe promocje kosztem restauracji, w których już polowali.

Ogólny przekaz był jasny: od nas zależało wydostanie się z kryzysu restauracji.

W tym samym czasie, dosłownie z dnia na dzień, pojawiła się cała pozarządowa struktura wsparcia. Fundacja, którą założyłem w 2018 roku, Fundacja Społeczność Pracowników Restauracji , uruchomił swój fundusz pomocy kryzysowej Covid-19 w marcu 2020 r., aby zapewnić bezpośrednią pomoc finansową indywidualnym pracownikom w nagłych wypadkach, dotacje dla organizacji non-profit świadczących pomoc humanitarną oraz ustanowić program pożyczek bez oprocentowania bez zabezpieczenia w celu wsparcia małych przedsiębiorstw. Do tej pory zebraliśmy 7,6 miliona dolarów na jego poświęcone wysiłki.

Pojawiły się również inne fundusze pomocowe: ROAR NY , Fundusz CoCo , Jedna uczciwa płaca i niezliczone inne. Guy Fieri zebrał 22 miliony dolarów. David Chang, mój były szef, wygrał 1 milion dolarów Kto chce być milionerem i podarował to wszystko Fundacja Southern Smoke . Każdy miał GoFundMe.

Chodzi o to, że nie powinniśmy byli tego robić.

Jest tak wiele rzeczy, które my, najbogatszy naród na świecie, mogliśmy zrobić, poza mówieniem ludziom, że to ich wina, jeśli ich ulubiony sklep z taco zepsuje się.

Kiedy wybuchła pandemia, a środki bezpieczeństwa publicznego zaczęły wpływać na branżę hotelarską, turystyczną i rozrywkową, rząd federalny podjął próbę pomocy w czymś przypominającym akcję. Dostaliśmy marny czek stymulacyjny, rozszerzono zasiłki dla bezrobotnych i ustanowiono program ochrony czeków (PPP).

Problem z PPP polegał na tym, że nie miało to absolutnie żadnego sensu dla nikogo z branży restauracyjnej, ponieważ umorzenie pożyczki było oparte na utrzymaniu listy płac. Podczas gdy niektóre firmy i grupy z branży hotelarskiej ubiegały się o fundusze i otrzymały je w ramach programu, dla wielu restauracji przyjmowanie pożyczek, które wymagałyby od nich zatrzymania lub ponownego zatrudnienia personelu, gdy działały na ułamku ich możliwości, było całkowicie nielogiczne.

W międzyczasie pożyczki trafiały do ​​firm osób, które pozornie najmniej ich potrzebowały: The Ayn Rand Institute Foremost Group, rodzinnej firmy Yeezy żony Mitcha McConnella, marki odzieżowej Kanye Westa i Joela Osteena Lakewood Church, by wymienić tylko kilka. Przemysł lotniczy dostał pomoc w wysokości 25 miliardów dolarów ale zwolniono dziesiątki tysięcy .

Dla kontekstu w 2019 roku branża restauracyjna w Nowym Jorku sam zatrudniał 60% tyle osób, ile ogółem Przemysł lotniczy w Stanach Zjednoczonych . Dlaczego my, ludzie, nie powierzono nam zadania „ratowania linii lotniczych”? Czy ktoś odczuwał presję, aby kupić karty podarunkowe od Delty lub wybrać się w niepotrzebną podróż, aby Southwest mogło pozostać na rynku? Nie, bo to absurd. Branża, która ma kluczowe znaczenie dla naszego stylu życia, nie powinna być ratowana przez indywidualnych konsumentów, a tak się nie stało.

Biznes restauracyjny nie może sobie pozwolić na wykluczenie nikogo

Branża restauracyjna jest drugim co do wielkości pracodawcą sektora prywatnego w USA i ma swój wkład 4% do krajowego PKB w 2019 roku . Według National Restaurants Association, od początku pandemii, ponad 110 000 restauracji w całym kraju, czyli około 17% całości, zostały zamknięte na stałe. Również w tym czasie około 60% całkowitej utraty miejsc pracy dotyczyło branży restauracyjnej.

Mogliśmy przyznać restauracjom ulgi podatkowe lub ulgi w czynszu. Mogliśmy zapłacić restauracjom, żeby płacili ich pracownikom za pozostanie w domu. Mogliśmy uspołecznić opiekę zdrowotną. Jest tak wiele rzeczy, które my, najbogatszy naród na świecie, mogliśmy zrobić, poza mówieniem ludziom, że to ich wina, jeśli ich ulubiony sklep z taco zepsuje się.

Nie mówię, że nie powinniśmy teraz wychodzić i wydawać pieniędzy w restauracjach. Naprawdę do tego zachęcam. Ale nie możemy zachowywać się tak, jakby to była droga do ożywienia branży. Sposób, w jaki obecnie traktujemy restauracje, to kolejny przykład tego, jak nasz kraj działa najlepiej dla tych, którzy potrzebują najmniejszej pomocy i pozostawiają wszystkim innym samym sobie, i to musi się zmienić.

Więcej esejów specjalistów od napojów można znaleźć na stronie Outpourings: Industry Voices .