Łyk czerwonego burgunda uderzył w mózg Michaela Madrigale'a niczym błyskawica, gdy miał 24 lata. Wstrząsający epizod zainspirował go do przeniesienia się do epicentrum produkcji Pinot Noir.

Zarażony bakcylem burgundzkim, Madrigale znalazł okazję do pracy w słynnym Domaine de l'Arlot w Nuits-St.-Georges w latach 2002–2004, co pogłębiło jego pasję do winorośli.

„Często ludzie z branży winiarskiej zbierają żniwa, ale nie tylko to mnie satysfakcjonuje” - mówi Madrigale. „Chciałem pracować przez cały roczny cykl życia winorośli. To sprawiło, że szanowałem wino o wiele bardziej [doświadczając] całego potu i wysiłku potrzebnego do wyprodukowania jednej butelki ”.

Ale czas Madrigale'a w Burgundii nie tylko podsycił jego zapał. Podczas pobytu we Francji poznał Daniela Johnnesa, dyrektora winiarskiego The Dinex Group - firmy zrzeszającej restauracje szefa kuchni Daniela Bouluda - było to przypadkowe spotkanie, które okazało się nieocenione dla kariery Madrigale.

Kiedy Madrigale wrócił do Nowego Jorku, nie zamienił od razu swoich nożyc do winogron na tastevin . Zamiast tego zajmował różne stanowiska w sprzedaży i marketingu w grupach winiarskich, takich jak Michael Skurnik Wines i Clicquot, Inc., ucząc się biznesowej strony handlu.

Ostatecznie Madrigale zdecydował, że kultura biurowa branży nie może ugasić jego pragnienia wiedzy o winie. Postanowił, że jego chęć poznania i skosztowania legendarnych win świata może zostać zaspokojona jedynie zostając sommelierem.

Chcąc zająć pozycję w The Dinex Group, Madrigale ponownie skrzyżował ścieżki z Johnnesem. Wkrótce został zatrudniony jako kucharz-sommelier w db Bistro Moderne w Nowym Jorku - pierwszej z wielu restauracji Boulud, w której pracował.

Dziś Madrigale nadzoruje programy winiarskie w Bar Boulud, Boulud Sud i Boulud Épicerie w Nowym Jorku, gdzie jego zabawne i szczere podejście do winiarstwa opiera się na emocjach.

„Dążę do rzeczy, które niosą ze sobą ładunek emocjonalny… muzyka, sztuka… [i] wino [są] dla mnie takie same” - mówi. „Na mojej liście mogę umieścić tylko te wina, które kocham iz którymi łączę się emocjonalnie. Samo lubienie win nie wystarczy. ”

Oprócz emocjonalnego aspektu swojego programu dotyczącego napojów, Madrigale kładzie nacisk na edukację winiarską i media społecznościowe. Jego program „Wielkie butelki” jest tego przykładem: co wieczór proponuje gościom nalewanie do kieliszków rzadkich win podawanych z wielkoformatowej butelki, umożliwiając gościom wybór dań, które często są lubiane tylko przez elitarnych kolekcjonerów. Przed serwisem obiadowym publikuje ofertę tego wieczoru na swojej stronie na Twitterze.

Madrigale, jako sommelier, może spróbować wielu win. Dlatego też każdego wieczoru umieszcza krótką notatkę z degustacji i zdjęcie najlepszego wina, którego próbował podczas nabożeństwa. „Najlepsza butelka, którą dziś wieczorem otworzyłem: pralina. Wapień. Siano. #magnum ”, niedawno napisał na Twitterze o Montrachetie Ramoneta z 1989 roku.

To za jego zaraźliwą miłość i pasję do wina, jego zaangażowanie i przełamujące granice podejście do wina Entuzjasta wina nazywa Madrigale naszym 2012 Sommelier Roku .