My dziadek był winiarzem samoukiem. Winogrona, których użył, nie były winogronami winiarskimi, ale lokalnie uprawianymi Concords. A jego winiarnia i piwnica były ciemną, chłodną piwnicą jego dwupokojowego domu w robotniczej dzielnicy pod Bostonem.

Do butelek używał słoików z masonem, które kiedyś zawierały wszystko, od pikli po świńskie łapki. I przez większą część 40 lat nadal produkował słoik po słoju swojego ledwo pijalnego, słodkiego czerwonego wina.

Nasz tradycyjny niedzielny posiłek obejmował góry makaronu i klopsików oraz domowy sos. Dla mojego dziadka posiłek nie był kompletny bez jego domowego wina. Po rozdarciu posiłku i umyciu go czerwienią, odchylał się do tyłu z pełnym brzuchem i oświadczał: „ zadowolona . ”

Kiedyś zapytałem, dlaczego nigdy nie zawracał sobie głowy etykietowaniem swoich słoików lub śledzeniem roczników. Usiadł w swoim ulubionym krześle, z szerokim uśmiechem, trzymając kieliszek wina i powtarzał w kółko: 'piękna rzecz , ”Co oznacza piękną rzecz. Etykiety nie są ważne, wyjaśnił, dowodem na to, że wino jest po prostu w kieliszku.

Nalegał łamanym angielskim Matka Natura obdarzył go darami winiarskimi. I zawsze powtarzał, że robienie wina w domu to włoska tradycja i praktycznie obowiązkowy zwyczaj w jego rodzinie.

Był dumny ze swojego wina - czasem zbyt dumny. Gdyby łyk wywołał cokolwiek innego niż uśmiech, jak to jest pyszne, jego gęste, krzaczaste brwi uniosłyby się, gdy wymamrotał kilka włoskich przekleństw.

Ale przez większość czasu jego duma była widoczna w pragnieniu podzielenia się swoim dziełem z sąsiadami, przyjaciółmi i rodziną. Mój dziadek uważał, że wino jest rytuałem przejścia, szczególnie dla mężczyzn i chłopców w rodzinie. Pozwalając mi pomagać, a nawet skosztować jego często ostrych partii, miał nadzieję, że przez całe życie zdobędę uznanie dla wina.

Zadziałało.