Niedawno miałem przyjemność skosztować aktualnego rocznika 100-punktowego super toskańskiego z grupą kolegów, aby uczcić wyjątkową okazję. Chociaż to kultowe wino było niezwykle złożone, skoncentrowane i intensywne, tak naprawdę nie było to „dobre picie”. Owszem, potrzeba było czasu, by się otworzyć i być może kawałka wołowiny, z którym można by się połączyć, ale konsensus był taki, że nie było to wstrząsające doświadczenie, którego spodziewała się grupa.

W następną niedzielę kopałem głęboko w swojej piwnicy, aby znaleźć 1989 Clos des Jacobins Saint-Émilion Grand Cru który otrzymał 90-punktowy wynik w 1999 roku. Był właściwie przechowywany przez ostatnie dwie dekady, więc pomyślałem, że to idealny moment, aby go otworzyć.

Wydawało mi się, że złapałem go w szczytowym momencie, kiedy nie tylko dobrze pił, ale pił doskonale.

Początkowo był lekko przytłumiony, ale kiedy ożył, na nosie i podniebieniu prezentował intensywnie suszone czerwone owoce, figę, rodzynki, wędzone kasztany, liście tytoniu i poszycie leśne. Kwasowość wciąż kopała, a garbniki były elastyczne i wypolerowane. Na szczęście wydawało się, że ja i ja złapaliśmy go w szczytowej fazie, kiedy nie tylko dobrze pił, ale pił doskonale.

Sącząc łyk, wspominałem ten rocznik 1989, mój drugi rok w liceum. Przyszły mi do głowy wizje ucieczki na moim Gibson Les Paul, a także wczesne etapy mojej kariery golfowej w liceum, lata pracy na obozie i zastanawiania się, jak przyciągnąć płeć przeciwną, nie robiąc z siebie kompletnego głupka. Mój tata i ja zgodziliśmy się, że spędzenie spokojnego popołudnia nad doskonale postarzaną butelką Bordeaux było dokładnie tym, czego potrzebowaliśmy.

Nie chodziło o to, że Saint Emilion Grand Cru było koniecznie lepszym winem niż młody super toskański. W tym momencie jednak lepiej pił w swoim cyklu życia. Ale także, dzięki swojej wyrafinowaniu i mądrości, otworzył bramę dla małej nostalgii i przejścia w dół wspomnień, tak jak może to zrobić tylko idealnie starzona butelka wina.