Nie tego się spodziewałem, dzień po wizycie Château Cheval Blanc’s dziewiczych winnic, aby dotrzeć do naszego następnego przystanku przez podjazd ziemny i wylądować przed otwartą stodołą za starym dworem.

Wycieczka prasowa na prawy brzeg bordeaux nazwy Saint Emilion a jego satelity, Fronsac i Pomerol, zabrały moją grupę do przeważnie luksusowych zamków, które miały eleganckie programy i materiały turystyczne. Więc ten strój na mniejszą skalę był zaskakujący i intrygujący.

Jeszcze mniej spodziewałem się, że tak beznadziejnie zakocham się w historii i złym klimacie tego miejsca.

Kiedy słuchałem winiarza… zacząłem kibicować jej, jak dla bohaterki Jane Austen.

Obecny właściciel wyjaśnił, że winnica należała do rodziny od trzech pokoleń. Jeśli chodzi o jej kohortę, była jedyną z 45 członków rodziny, która podniosła się, porzuciła karierę i przeniosła się do tego starego XVIII-wiecznego zamku w małej subapelacji, aby zarządzać codziennymi sprawami. Jej pierwszy rocznik to rok 2017, najbardziej znany z niszczących mrozów. Straciła przez to większość zbiorów, a część z powodu pleśni, ponieważ była chora i przegapiła jeden oprysk. Sprzedała owoce, które były opłacalne, więc miała pod ręką gotówkę na przygotowanie się do następnego rocznika i zarządzanie nim.

Wiele mówiło się o tym, jak piękne i romantyczne jest picie wina tam, gdzie jest ono zrobione - jak poruszające jest stanie wśród winorośli i beczek, kiedy próbujesz ich produktu. Ale to było coś innego.

Jak słuchałem, jak winiarz rozmawiał o przywróceniu starego zbiorniki betonowe, wchodząc na nowy sprzęt i próbując stworzyć kooperację z sąsiadami, jak bardzo to znaczyło być tutaj z jej chorym ojcem, znalazłem się w jej kibicowaniu, jakbym chciał Jane Austen bohaterka próbująca ocalić fortunę swojej rodziny. W jej intencjach była taka czystość, taka troska. Bardzo chciałem, żeby wino było dobre.

Rozmowy Cabernet Sauvignon

Kiedy przeszliśmy przez winnicę i winiarnię, postawiła talerz ciastek, krakersów i wędlin i nalała nam wina do smaku. Pomiędzy okularami każdy z nas miał kolejkę za pomocą staromodnej maszyny do korkowania. Wyciągnęła stary rocznik wina, który miał ostry mięsisty zapach, ale wypiła niewiarygodnie delikatnie, jakbyś zakręcił kieliszkiem zbyt mocno, by rozpadła się na milion kawałków. Wina ogólnie były bardzo dobre lub doskonałe.

Ale przesłanie było takie, że to coś więcej niż jakość techniczna. Chociaż nie było to najlepsze wino, jakie jadłem podczas tej podróży, z radością wypiłbym je tysiąc razy. Wciąż szukam tego wina, żeby otworzyć butelkę i opowiedzieć historię tej kobiety, jak nauczyła mnie, że wytrwałość i poświęcenie winiarza jest równie dobrym powodem, jak każdy inny, by zakochać się w winie.