Chociaż Irlandia jest często kojarzona z tęgimi i whisky , inny trunek może lepiej przemówić do miejscowości: gin. To najszybciej rozwijająca się kategoria napojów spirytusowych wśród irlandzkich konsumentów dzięki zwiększonej produkcji krajowej. Od Lough Erne na północy po Kinsale na południowym wybrzeżu, obecnie na Szmaragdowej Wyspie znajdują się 22 destylarnie ginu, z których większość wykorzystuje rodzime rośliny botaniczne, aby zaprezentować swoje terroir. Oto trzy do wypróbowania.

Destylarnia Dingle

Destylatory tutaj zaczęli wytwarzać gin, gdy ich whisky dojrzewała, ale produkcja szybko stała się osobnym, dobrze zbadanym przedsięwzięciem mającym na celu stworzenie profilu smakowego wybrzeża. Znajduje się wzdłuż Irish Wild Atlantic Way , najdłużej definiowana nadmorska trasa na świecie, Dingle dodaje do swojego pochodzenia Oryginalny Gin macerując w roślinach, takich jak jagoda jarzębiny, fuksja, mirt bagienny, głóg i wrzos pochodzący z okolicznego hrabstwa Kerry. Daje ziołowy, kwiatowy charakter, który ładnie balansuje z podstawowym jałowcem i przemawia do zielonego nadmorskiego krajobrazu tego obszaru.

Poitin, oryginalny nielegalny duch Irlandii, powraca

Destylarnia Glendalough

Glendalough ma siedzibę w górach Wicklow, obszarze, który według Kevina Keenana, współzałożyciela / dyrektora kreatywnego destylarni, jest znany jako „Ogród Irlandii”. Firma zatrudnia na pełny etat zbieracz do zbierania składników roślinnych każdego dnia destylacji, co zapewnia ich świeżość i pozwala na sezonowość. Tymczasem bardziej niezwykłe rodzime rośliny, takie jak stokrotki wół oko i mięta wodna, są używane do dodawania złożonych warstw do Glendalough’s Wild Botanical rozlew. I jej Ginteresting Series , obejmujący ograniczone serie najbardziej eksperymentalnych naparów wytwórni, zawierał giny wykonane z lokalnych składników koperek (wodorosty) i dzikie jeżyny.

Destylarnia Blackwater

Regionalna historia jest połączona z regionalnymi roślinami botanicznymi tej destylarni gin poczucie miejsca. Znajduje się w hrabstwie Waterford, które w epoce wiktoriańskiej było głównym portem dla wszelkiego rodzaju egzotycznych produktów. Firma przewozowa White’s of Waterford była wówczas największym w kraju importerem przypraw i „dostarczyła wiele przypraw do konserwowania żywności, obecnie w dużej mierze niekochanych i nieużywanych” - mówi Peter Mulryan, założyciel destylarni. Chociaż Blackwater opiera się na tradycyjnej recepturze na gin, jego Nr 5 do butelkowania używa się wyłącznie roślin, które White sprowadził w XIX wieku. „Jednym z nich był mirtowy pieprz i jest fantastyczny” - mówi Mulryan. „Jest w sercu Blackwater nr 5”.