Od Ozziego i Harriet po Archie Bunker i George'a Jeffersona, bohaterowie nigdy nie byli pokazywani w telewizji, obracając kieliszek wina między palcami. Gdyby nie James Bond Sean'a Connery'ego popijający Bollingera w swoich licznych filmach z lat 60. i 70., szampanem nadal można by delektować się z kieliszka owocowego, a nie z fletu. A magazyny lifestylowe przez długi czas dawały winu podręcznikową zimną krew. Kiedy fotografowano stylowe pary, koktajle były zawsze pod ręką. Ale gdzie było wino? Nigdzie nie można znaleźć. Bardziej prawdopodobne było, że zobaczysz zdjęcie lub reklamę mniej wyrafinowanego zwykłego człowieka pijącego piwo, niż kogoś, kto pije wino. Może Manhattan i martini były wiecznie w modzie, ale wino było zagubionym żołnierzem.

Nie insynuuję, że wino nie istniało - zawsze miało swoich fanów. Ale przed światłami telewizora lub kamery filmowej lub przed obiektywem fotografa po prostu nie było wina premium, które można było znaleźć przed 1990 rokiem. I to właśnie ta postawa poza zasięgiem wzroku spowodowała, że ​​w latach 80. konsumpcja wina w Stanach Zjednoczonych utrzymała się na stałym poziomie i ostatecznie spadła.

Kilku nieustraszonych sprzedawców wina wypróbowało to na starym uniwersytecie. Na początku lat 80., kiedy Chablis (nie Chardonnay) był wezwaniem, marki GAMIT walczyły z tym na falach eteru. Gallo, Almaden, Masson (jak w przypadku Paul), Inglenook i Taylor wzięli sobie za cel przedarcie się do konsumentów przez telewizję. Pamiętasz slogan Paula Massona „Nie będziemy pić wina przed czasem”? Ale ten rodzaj reklamy przynosił niewiele owoców. Po pewnym czasie firmy te zatrzymały się, nie chcąc już rzucać pieniędzy w publiczność, która w dużej mierze nie dbała o wino.

Potem nastąpił wielki przełom, pewnego niedzielnego wieczoru w 1991 roku. W 60-minutowym programie CBS korespondent Morley Safer opisał tak zwany francuski paradoks, a także o tym, jak Francuzi i obywatele innych krajów śródziemnomorskich jedzą tłustsze potrawy niż Amerykanie, palą więcej niż my. nie robią, a nawet piją więcej niż my - ale cieszą się lepszym zdrowiem układu krążenia niż Amerykanie. Safer trąbił o korzyściach płynących z konsumpcji czerwonego wina, a wkrótce potem sprzedaż czerwonego wina w USA wzrosła o około 40 procent.

Prawie z dnia na dzień wino było nie tylko w porządku, było wręcz modne. Wkrótce reżyserzy telewizyjni i filmowi, a także media drukowane, zaczęli umieszczać wino w prawie każdej wystawianej przez siebie scenie życia. Butelka Pahlmeyer Chardonnay była decydującym elementem w Disclosure, thrillerze z połowy lat 90. z udziałem Michaela Douglasa. W zeszłym tygodniu widziałem, jak bracia Crane w telewizji Frasier walczyli w ślepej degustacji o tytuł „Corkmaster” lokalnego klubu winiarskiego. Od telenoweli po seriale komediowe, pojawia się wino. Mogło to zająć dużo czasu, ale w końcu wino weszło do głównego nurtu - do tego stopnia, że ​​dziś jest beneficjentem tego najsilniejszego motoru sprzedaży: podprogowych i pośrednich rekomendacji.

W związku z tym chciałbym przedstawić Państwu historię z okładki naszego corocznego wydania zorientowanego na handel. Począwszy od strony 30, przyjrzymy się kompleksowo aktualnemu dorobkowi programów telewizyjnych i radiowych, które pomagają w dalszej popularyzacji wina. Od filmów edukacyjnych po programy kulinarne prowadzone przez znanych szefów kuchni po uparte audycje radiowe - przeglądamy najpopularniejsze media z winem.

Rekomendacje mediów pomagają sprzedawać wino. Tak samo jak opakowanie. Na stronie 52 patrzymy oczami konsumentów na chwytliwe butelki i etykiety na rynku.

A na stronie 44 przedstawiamy nowy przemysł winiarski w RPA. Jeśli na świecie jest jakikolwiek kraj winiarski, który jest bardziej spektakularny wizualnie niż ziemie winiarskie Cape, chciałbym się o tym dowiedzieć. Sceneria z tej części świata jest oszałamiająca, a kraj ten jest gotowy do odkrycia przez konsumentów wina na całym świecie.

Twoje zdrowie!

-Adam M. Strum