Schowany pod serpentynami i schodami, które oddzielają Bairro Alto od Lizbona historycznym centrum, gdzie na zewnątrz stacji Rossio słychać dźwięk stali o stal, przed kamienną jaskinią zaczyna się tworzyć kolejka, w której jest wystarczająco dużo miejsca dla dwóch dostawców i dwóch klientów. Wewnątrz szklane butelki wypełnione rubinowym płynem zwanym ginjinha rozciągają się od ściany do ściany. Gdy wieczorne światło się wycofuje, kwaśna wiśnia likier wlewa się do setek kieliszków i ryflowanych kubków na czekoladę, które wyglądają jak papier otaczający miniaturowe Reese’s.

Wykonane z aguardente (nadrzędne określenie „płonącej wody” stosowane w wielu destylatach), wiśni Morello, cukru i tajnej mieszanki przypraw (często zawierającej goździki i cynamon); ginjinha — lub ginja, jak ją nazywają miejscowi — wywodzi swoją historię od galicyjskiego zakonnika Francisco Espinheiry z kościoła św. Antoniego z Lizbony (Igreja de Santo António de Lisboa). Pierwszy batonik ginja ( Ginjinha Espinheira ) otwarto w Lizbonie w 1840 roku i jest obecnie w rękach piątego pokolenia. Obecnie każdego roku produkuje się ponad 150 000 litrów słodko-gorzkiego likieru, z czego 90% jest spożywane w Portugalii, a większość pozostałej części trafia do Stany Zjednoczone (czasami w bagażu).

Tobin Shea, dyrektor baru Downtown Los Angeles Czerwony ptak , uważa, że ​​ginja jest lepszą opcją niż gin z tarniny, jeśli chodzi o wytwarzanie koktajle i korzysta z każdej możliwej okazji, aby zdobyć butelkę: „Za każdym razem, gdy słyszę, że ktoś jedzie do Portugalii, każę im kupić dwie butelki”. Obecnie chce go użyć w tradycyjnym koktajlu Charliego Chaplina (równe części brandy morelowej, tarnina gin i świeżo wyciśniętego soku z limonki), ale jego idealna wersja ma bardziej portugalski akcent: ginjinha Avuá cachaça, rubin Port i wino morelowe. Dobrą wiadomością dla Tobina jest to, że Lizbona wciąż zyskuje na popularności jako cel podróży.

Znajdujące się na kolejnych listach miejsc, do których warto się udać w 2023 r., ulice stolicy Portugalii z białymi kafelkami są pełne turystów i żądnych wędrówki emigrantów, którzy wlewają się do historycznych dzielnic miasta. Kościół Santo António w Lizbonie znajduje się na skraju Baixa (kulturalnego serca i centrum handlowego Lizbony), a cztery najsłynniejsze bary ginjinha znajdują się w odległości jednego kilometra od siebie.

Pierwsze otwarcie w połowie lat 30. Ginginha do Carmo (kamienna jaskinia pod schodami przylegającymi do stacji Rossio) ponownie otworzyła swoje podwoje w 2011 roku, co jest odą do rosnącej popularności Lizbony jako celu turystycznego i ginja jako znanego „miejscowego” sposobu na rozpoczęcie lub zakończyć dzień lub wieczór. Błyskawicznym wzrostem popularności likieru interesują się nie tylko lokalne bary — wiele innych portugalskich miast tworzy teraz własną wersję, w tym Alcobaça, Marvão, Algarve i Serra da Estrela — z których ta ostatnia jest teraz chronioną nazwą pochodzenia — i Óbidos, który spopularyzował używanie czekoladowych kubków. W Stanach Zjednoczonych dostępne są obecnie dwie opcje: klasyczna Espinheira Ginja i Ginja D’Óbidos. Espinheira jest bardziej lekka i nieco goryczkowa, podczas gdy wersja z Óbidos jest słodsza i nieco lepka. Dla Tobina chodzi o zarządzanie tymi poziomami słodyczy i lepkości: „Wolę słodkie, ale nie syropowe”.

6 portugalskich alkoholi, których znalezienie jest warte wysiłku

Koktajl Ginjinha Charliego Chaplina

Dzięki uprzejmości Tobina Shea, dyrektora baru, Czerwony ptak , Anioły

Składniki 1 uncja ginjinhy ½ uncji rubinowego porto ½ uncji Avuá „Amburana” cachaça ½ uncji prostego syropu ½ uncji świeżego soku z cytryny 2 uncje wina z owoców moreli

Instrukcje

W shakerze wypełnionym lodem dodaj wszystkie składniki. Wstrząsnąć i przecedzić do szklanki typu collins, dodać lód i uzupełnić wodą sodową. Udekoruj brandy wisienką.

Ten artykuł pierwotnie ukazał się w numerze z maja 2023 r Entuzjasta wina czasopismo. Kliknij Tutaj zapisać się już dziś!